Τελικά για να καταλάβω, για ποιόν κάνουμε πολιτική. Για τον εαυτό μας, την παρέα μας ή την κοινωνία;

Πλειοψηφία χωρίς δικαιώματα!

Του Δημήτρη Χρήστου
από την Αυγή 15/09/2010

Σε μία ρήση στο φύλλο της Κυριακής έγραφα. “Δεν νομίζω πως
υπάρχει παλαιό και νέο στέλεχος του Συνασπισμού που να μην
γνωρίζει, ότι το βασικό πρόβλημα του κόμματος στην κοινωνία,
είναι πως δεν δίνει την εικόνα κόμματος. Και παρόλα αυτά,
συνεχίζω να βλέπω στελέχη με πείρα, να έχουν τυφλωθεί από
το πάθος της μοναδικής τους άποψης και να επιμένουν να
τραβούν τον ξεχωριστό τους δρόμο ή να απειλούν πως σύντομα
θα το πράξουν”. Το διάβασε ένας φίλος, που έχει διατηρήσει
μόνο την ιδιότητα του ψηφοφόρου (ακόμα αντέχει) και με
ρώτησε. Καλά, εσύ δεν έχεις καταλάβει πως ο Συνασπισμός
ποτέ δεν υπήρξε κόμμα, αλλά πάντα ήταν μια κοινοπραξία
πολιτικής επιβίωσης;

ΕΤΣΙ ΑΝΟΙΞΑΜΕ μια μεγάλη κουβέντα, μια κουβέντα που πονάει
όλους τους αριστερούς, ειδικά όσους ακόμα ονειρεύονται πως
μπορεί να υπάρξει κοσμική αριστερά, δηλαδή αριστερά που να
κατανοεί σε “ποιο γαμημένο κόσμο ζει” όπως αγανακτισμένος
αναρωτήθηκε και ο Σαραμάγκου. Αριστερά, που να μετατρέπει
την αδικία και τη διαμαρτυρία σε ενέργεια αλλαγών, με στέρεες
εφαρμόσιμες εναλλακτικές προτάσεις. Με προτάσεις που θα
επιβραβεύονται από την κοινωνία και θα ανατροφοδοτούν κάθε
φορά, τις επιπλέον αλλαγές, τις αλλαγές που εμείς χρειαζόμαστε
και εμείς αποφασίζουμε. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και την
αποχώρηση της πλειοψηφίας του κόμματος, που έκανε τη μεγάλη
στροφή προς τα πίσω για λόγους επιβίωσης, το καλύτερο κομμάτι
εκείνου του κόμματος, συν την ΕΑΡ κράτησαν τον Συνασπισμό,
αλλά ελάχιστα εργάστηκαν προς την υπερπήδηση των εμποδίων
ώστε το πολιτικό σχήμα, αυτή η κοινοπραξία, να αποκτήσει
σταδιακά ενιαία χαρακτηριστικά.

ΣΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ του ΣΥΝ προστέθηκαν με τη δημιουργία του
ΣΥΡΙΖΑ άπειρες συνιστώσες και οι ασθένειες έγιναν ένας βαρύς
καρκίνος που μαθηματικά οδηγούσε στην κατάρρευση. Ξαφνικά το
85% της πολιτικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο ΣΥΝ,
μετατράπηκε στο ένα ενδέκατο, κατά παράβαση κάθε ηθικής
και λογικής, πολιτικής και μαθηματικής. Με τόσο αποκλίνουσες
πολιτικές απόψεις, παρά τις βίαιες υποχωρήσεις του ΣΥΝ,
με χαρακτηριστικότερη όλων την περίπτωση των υποψηφίων
ευρωβουλευτών και τη θυσία του πετυχημένου Δημήτρη
Παπαδημούλη, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο.
Θα μου πείτε, πως όλα αυτά μεγεθύνθηκαν και επιταχύνθηκαν
από την στάση του Αλέκου Αλαβάνου. Δίκιο έχετε, αλλά αργά
ή γρήγορα, πάλι εδώ θα φτάναμε.

ΤΟ ΘΕΜΑ όμως είναι τι κάνουμε σήμερα. Η μία συνιστώσα του ΣΥΝ,
η ανανεωτική πτέρυγα αποχώρησε, αλλά πάλι βρεθήκαμε με δύο
συνιστώσες,συν άλλη μία τη νεολαία, τρεις! Αν η κοινωνία
γουστάρει τέτοιου είδους κόμματα ή κοινοπραξίες, κανένα
πρόβλημα που λέει και ο λόγος.
Εμ, δεν τα γουστάρει, το λέει και το φωνάζει. Παρόλα αυτά εμείς,
εν προκειμένω αυτοί τους οποίους ψηφίζουμε, εκεί. Ούτε καν τις
βασικές λειτουργίες κάθε δημοκρατικού κόμματος και οργανισμού
δεν αποδεχόμαστε! Έχει δικαίωμα η πλειοψηφία να ασκεί την
πολιτική που αποφασίζεται δημοκρατικά; Το αυτονόητο ναι,
εδώ δεν ισχύει. Οι νέες συνιστώσες απειλούν, πως αν δεν γίνει
σεβαστές οι δικές τους απόψεις, παρότι μειοψηφικές, κινδυνεύουμε
με διάλυση! Δηλαδή;

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ για παράδειγμα την υποψηφιότητα Μητρόπουλου.
Οι δύο δημοσκοπήσεις που έχω υπόψη μου το φέρνουν από
8,5 έως 12%. Καλό ποσοστό μου φαίνεται για αρχή, αλλά
δεν θεωρείται καθαρό! Δηλαδή αυτή η αριστερά που έφτιαξαν
οι τέως κομμουνιστές της Ανατολικής Γερμανίας με
αριστερά στελέχη των Σοσιαλδημοκρατών και μάλιστα με
χαρακτηριστικά σοβαρού, υπεύθυνου και ενιαίου
κόμματος, είναι για πέταμα και ας έχει φτάσει αυτή η
αριστερά στο πλουσιότερο κράτος της Ε.Ε. στο 12%, με
προοπτικές συμμετοχής στην εξουσία, σε ένα τριπολικό
συνασπισμό της ευρύτερης αριστεράς με τους πράσινους;
Τελικά για να καταλάβω, για ποιόν κάνουμε πολιτική.
Για τον εαυτό μας, την παρέα μας ή την κοινωνία;


ΥΓ Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει Δ.Θ

«Ζούμε πλέον κανονικά τη “φάρμα των ζώων”»

Αχ! είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς , να σβήσεις
μα δυο φορές πιο δύσκολο είναι γι' αυτή να ζήσεις -να ζήσεις.


Ο Γιώργος Χαρωνίτης κάνει μια κουβέντα εφ' όλης της ύλης με τον Πάνο Κατσιμίχα - από τις αναμνήσεις του από το Βερολίνο, όπου έζησε την πτώση του τείχους, μέχρι το ρόλο του καλλιτέχνη και το πρόβλημα της τέχνης έπειτα από 20 χρόνια. Αφορμή οι παραστάσεις με τίτλο «Τα τραγούδια της καρδιάς μου», τις οποίες ξεκινά παρέα με τον Μάνο Ξυδούς στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (από τις 13/11).
Από το περιοδικό Αθηνόραμα

Τι έχει μείνει από το ροκ της «παλιάς» εποχής; Εξακολουθούμε να βλέπουμε τους «ήρωες» της νιότης μας ως ήρωες; Τι μπορεί να έχει αλλάξει στο μεταξύ;

Η τέχνη φάνταζε πάντοτε, στα μάτια και στην ψυχή μου, σαν μια διαρκής αλληλουχία θαυμάτων. Βίωσα και βιώνω ακόμη την τέχνη ως μια αλυσίδα πολύτιμων εμπειριών, ένα διαρκές ταξίδι στην ομορφιά. Οι ήρωες της νιότης μου εξακολουθούν να ζουν μέσα μου το ίδιο φωτεινοί κι αγαπημένοι, με τη διαφορά ότι δεν τους επέτρεψα ποτέ να μονοπωλήσουν την καρδιά μου. Ή -για να είμαι πιο σαφής και δίκαιος- δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να «κολλήσει» σε «ήρωες», δεδομένου ότι καταρχάς με ενδιέφερε πάντα το δημιούργημα και μετά ο δημιουργός του. Με βάση αυτήν τη λογική, είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω την εξέλιξη και τις αλλαγές μέσα στις δεκαετίες με την ίδια παιδικότητα και την ίδια αγνή καρδιά που (δωδεκάχρονος κάποτε) άκουσα τους Beatles και μαγεύτηκα. Εξακολουθώ να μαγεύομαι με τον ίδιο τρόπο απ' ό,τι καλό και άξιο πέφτει στην αντίληψή μου. Δεν είμαι οπαδός - θα είμαι για πάντα φίλαθλος!

Μια «κλασική» ερώτηση: «Πού πάει το ελληνικό τραγούδι;» Ίσως «στο διάολο», όπως είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις! Ακόμη κι εκεί να πηγαίνει, όμως, υπάρχουν προοπτικές;

Αγαπητέ κ. Χαρωνίτη, ειλικρινά δεν θέλω να αποφύγω την ερώτηση, αλλά μου φαίνεται πολύ μεγάλη πολυτέλεια η συζήτηση για το «πού πάει το ελληνικό τραγούδι». Νομίζω ότι προηγείται το ερώτημα «πού πάνε η ελληνική γλώσσα, η παιδεία, η ιστορία - πού πάμε γενικά όλοι μας». Έχω την αίσθηση ότι ζούμε πλέον κανονικά τη «Φάρμα των ζώων» του Όργουελ. Πιστεύω ότι το πρόβλημα του τραγουδιού -και γενικότερα της τέχνης- είναι κι αυτό πολιτικό και όχι, αόριστα και γενικόλογα, καλλιτεχνικό.

Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους, φαίνεται ότι το «αίσχος» (και η βλακεία) εξακολουθεί να υφίσταται - και μάλιστα ενδυναμωμένο. Ποια (πρέπει να) είναι η θέση ενός σύγχρονου καλλιτέχνη σήμερα - και στο σήμερα;

Η μεγαλύτερη αυταπάτη του 20ού αιώνα αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τελικά ο σοσιαλισμός (βλ. υπαρκτός σοσιαλισμός, σταλινισμός), αλλά το κρυφό όνειρο των λαών της κομουνιστικής Ευρώπης για την «απέναντι όχθη», τον καπιταλισμό. Νόμιζαν οι άνθρωποι ότι στην «από κει πλευρά» θα έβρισκαν τον παράδεισο. Γιατί; Γιατί εκεί τους είχε καταντήσει ο φασισμός που βίωναν. Κατέρρευσε, λοιπόν, μια μέρα η Σοβιετική Ένωση, έπεσε το τείχος του Βερολίνου και βρέθηκαν ξαφνικά οι Ανατολικογερμανοί έξω από τις πολυτελείς βιτρίνες των πολυκαταστημάτων του Δυτικού Βερολίνου. Κοιτούσαν μαγεμένοι, χωρίς όμως να μπορούν να ακουμπήσουν και τα ακριβά προϊόντα του καπιταλισμού. 'Αθλιοι, πένητες, άσκεποι, άνεργοι, διπλά εξαπατημένοι, διπλά απελπισμένοι. Ήμουν εκεί και τους είδα! Η θέση του καλλιτέχνη σήμερα είναι ν' ανοίγει, επιτέλους, πού και πού το «μουγκό» του και να μιλάει με θάρρος - έστω και εις βάρος της προσωπικής του βολής και των προσωπικών του μικροσυμφερόντων. Η θέση εκείνου που θέλει σήμερα να ονομάζει τον εαυτό του «καλλιτέχνη» είναι καταρχάς η ανάληψη της προσωπικής ευθύνης και η ξεκάθαρη θέση του απέναντι στα πράγματα και όχι το αναμάσημα διάφορων μπουρδολογιών περί ανέμων και υδάτων.

Φαίνεται ότι το κοίταγμα πίσω, είναι μια προϋπόθεση, απαραίτητη ίσως για να προχωρήσει κάποιος μπροστά. Αυτό που παρουσιάζετε στο Γυάλινο ανταποκρίνεται σε αυτήν την ιδέα ή την «ανάγκη»;

Δεν ξέρω ακριβώς πώς το σκέφτονται οι άλλοι και γιατί κάνουν το ένα ή το άλλο. Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του καθενός. Η μόνη ανάγκη που αισθάνομαι εγώ κάθε φορά που βγαίνω να κάνω μια παράσταση είναι να μιλήσω και να συμπεριφερθώ «κυκλικά». Δεν υπάρχει σήμερα χωρίς το χθες, ούτε αύριο χωρίς το σήμερα. «Κι αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί, η μνήμη τρέφει το παρόν, το παρελθόν μας δικαιώνοντας», λέει η Λένα Παππά στο ποίημα «Τα παλιά καλοκαίρια».

Μια επίσης «κλασική» ερώτηση - για την «είδηση». Τι καινούργιο ετοιμάζετε;

Αυτό που ετοιμάζω (ετοιμάζουμε) είναι μια σειρά κοινών εμφανίσεων για την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2010, μαζί με τον αδερφό μου, σχεδόν δέκα χρόνια μετά την τελευταία φορά

Ας μιλήσουν τα τραγούδια

Τη νύχτα αυτή την λέμε εμείς φωτιά, εσύ την είπες δέντρο
Οι μέρες που λαχτάρησες θα ‘'ρθουν, εσύ την είπες δέντρο




Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.



Τα πιο ωραία παραμύθια
απ' όσα μου 'χεις διηγηθεί
αχ είν' εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που 'χουν χαθεί...



Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου
πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού...



Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

Άσματα για ψηφοφόρους και υποψήφιους πρωθυπουργούς

Ο Μάρκος υπουργός ( Όσοι γινούν πρωθυπουργοί )
1935

Στίχοι: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Μουσική: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας

Όσοι γινούν πρωθυπουργοί
όλοι τους θα πεθάνουν
τους κυνηγάει ο λαός
απ' τα καλά που κάνουν

Βάζω υποψηφιότητα
πρωθυπουργός να γίνω
να κάθομαι τεμπέλικα
να τρώω και να πίνω

Και ν' ανεβαίνω στη Βουλή
εγώ να τους διατάζω
να τους πατώ τον αργιλέ
και να τους μαστουριάζω



Για ένα κομμάτι ψωμί 1985
Από τον δισκο Ζεστα ποτα

Στίχοι: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Μουσική: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης&Πάνος Κατσιμίχας
Άλλες ερμηνείες: Ν. Ζιώγαλας

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δε φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
πρέπει να δώσεις πολλά.

Δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου,
δε φτάνει μόνο το κορμί σου.
Το πιο σπουδαίο είν' η ψυχή σου, δικέ μου.
Έχει τους νόμους τους αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Θα σου κρεμάσουνε μια μπάλα
και θα τραβιέσαι μ' αυτήν μέρα - νύχτα.
Έχεις κανάλι πολύ να τραβήξεις,
μέχρι να πάψεις να λες -"μα τι τρέχει;"
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα πιεις φαρμάκια πολλά.

Θα σε πετάνε από δω κι από κει
θα λαχανιάζει η ψυχή σου.
Θα φτύσεις αίμα απ' το στόμα, δικέ μου.
Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία,
δεν φτάνει μόνο η δουλειά.

Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις ξεχάσει πολλά.
Για ένα κομμάτι ψωμί,
θα 'χεις πληρώσει ακριβά.

Και κάποια μέρα θα σε λύσουν,
μα θα φοβάσαι να φύγεις, θα τρέμεις.
Θα σε κλωτσάνε και θα σ' αρέσει, δικέ μου.
Σαν το σκυλί τους θα σ' έχουν, δικέ μου,
μα δε θα έχεις ψυχή να το νοιώσεις,
θα είναι για σένα αργά.