Τελικά για να καταλάβω, για ποιόν κάνουμε πολιτική. Για τον εαυτό μας, την παρέα μας ή την κοινωνία;

Πλειοψηφία χωρίς δικαιώματα!

Του Δημήτρη Χρήστου
από την Αυγή 15/09/2010

Σε μία ρήση στο φύλλο της Κυριακής έγραφα. “Δεν νομίζω πως
υπάρχει παλαιό και νέο στέλεχος του Συνασπισμού που να μην
γνωρίζει, ότι το βασικό πρόβλημα του κόμματος στην κοινωνία,
είναι πως δεν δίνει την εικόνα κόμματος. Και παρόλα αυτά,
συνεχίζω να βλέπω στελέχη με πείρα, να έχουν τυφλωθεί από
το πάθος της μοναδικής τους άποψης και να επιμένουν να
τραβούν τον ξεχωριστό τους δρόμο ή να απειλούν πως σύντομα
θα το πράξουν”. Το διάβασε ένας φίλος, που έχει διατηρήσει
μόνο την ιδιότητα του ψηφοφόρου (ακόμα αντέχει) και με
ρώτησε. Καλά, εσύ δεν έχεις καταλάβει πως ο Συνασπισμός
ποτέ δεν υπήρξε κόμμα, αλλά πάντα ήταν μια κοινοπραξία
πολιτικής επιβίωσης;

ΕΤΣΙ ΑΝΟΙΞΑΜΕ μια μεγάλη κουβέντα, μια κουβέντα που πονάει
όλους τους αριστερούς, ειδικά όσους ακόμα ονειρεύονται πως
μπορεί να υπάρξει κοσμική αριστερά, δηλαδή αριστερά που να
κατανοεί σε “ποιο γαμημένο κόσμο ζει” όπως αγανακτισμένος
αναρωτήθηκε και ο Σαραμάγκου. Αριστερά, που να μετατρέπει
την αδικία και τη διαμαρτυρία σε ενέργεια αλλαγών, με στέρεες
εφαρμόσιμες εναλλακτικές προτάσεις. Με προτάσεις που θα
επιβραβεύονται από την κοινωνία και θα ανατροφοδοτούν κάθε
φορά, τις επιπλέον αλλαγές, τις αλλαγές που εμείς χρειαζόμαστε
και εμείς αποφασίζουμε. Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ και την
αποχώρηση της πλειοψηφίας του κόμματος, που έκανε τη μεγάλη
στροφή προς τα πίσω για λόγους επιβίωσης, το καλύτερο κομμάτι
εκείνου του κόμματος, συν την ΕΑΡ κράτησαν τον Συνασπισμό,
αλλά ελάχιστα εργάστηκαν προς την υπερπήδηση των εμποδίων
ώστε το πολιτικό σχήμα, αυτή η κοινοπραξία, να αποκτήσει
σταδιακά ενιαία χαρακτηριστικά.

ΣΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ του ΣΥΝ προστέθηκαν με τη δημιουργία του
ΣΥΡΙΖΑ άπειρες συνιστώσες και οι ασθένειες έγιναν ένας βαρύς
καρκίνος που μαθηματικά οδηγούσε στην κατάρρευση. Ξαφνικά το
85% της πολιτικής δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ο ΣΥΝ,
μετατράπηκε στο ένα ενδέκατο, κατά παράβαση κάθε ηθικής
και λογικής, πολιτικής και μαθηματικής. Με τόσο αποκλίνουσες
πολιτικές απόψεις, παρά τις βίαιες υποχωρήσεις του ΣΥΝ,
με χαρακτηριστικότερη όλων την περίπτωση των υποψηφίων
ευρωβουλευτών και τη θυσία του πετυχημένου Δημήτρη
Παπαδημούλη, το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο.
Θα μου πείτε, πως όλα αυτά μεγεθύνθηκαν και επιταχύνθηκαν
από την στάση του Αλέκου Αλαβάνου. Δίκιο έχετε, αλλά αργά
ή γρήγορα, πάλι εδώ θα φτάναμε.

ΤΟ ΘΕΜΑ όμως είναι τι κάνουμε σήμερα. Η μία συνιστώσα του ΣΥΝ,
η ανανεωτική πτέρυγα αποχώρησε, αλλά πάλι βρεθήκαμε με δύο
συνιστώσες,συν άλλη μία τη νεολαία, τρεις! Αν η κοινωνία
γουστάρει τέτοιου είδους κόμματα ή κοινοπραξίες, κανένα
πρόβλημα που λέει και ο λόγος.
Εμ, δεν τα γουστάρει, το λέει και το φωνάζει. Παρόλα αυτά εμείς,
εν προκειμένω αυτοί τους οποίους ψηφίζουμε, εκεί. Ούτε καν τις
βασικές λειτουργίες κάθε δημοκρατικού κόμματος και οργανισμού
δεν αποδεχόμαστε! Έχει δικαίωμα η πλειοψηφία να ασκεί την
πολιτική που αποφασίζεται δημοκρατικά; Το αυτονόητο ναι,
εδώ δεν ισχύει. Οι νέες συνιστώσες απειλούν, πως αν δεν γίνει
σεβαστές οι δικές τους απόψεις, παρότι μειοψηφικές, κινδυνεύουμε
με διάλυση! Δηλαδή;

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ για παράδειγμα την υποψηφιότητα Μητρόπουλου.
Οι δύο δημοσκοπήσεις που έχω υπόψη μου το φέρνουν από
8,5 έως 12%. Καλό ποσοστό μου φαίνεται για αρχή, αλλά
δεν θεωρείται καθαρό! Δηλαδή αυτή η αριστερά που έφτιαξαν
οι τέως κομμουνιστές της Ανατολικής Γερμανίας με
αριστερά στελέχη των Σοσιαλδημοκρατών και μάλιστα με
χαρακτηριστικά σοβαρού, υπεύθυνου και ενιαίου
κόμματος, είναι για πέταμα και ας έχει φτάσει αυτή η
αριστερά στο πλουσιότερο κράτος της Ε.Ε. στο 12%, με
προοπτικές συμμετοχής στην εξουσία, σε ένα τριπολικό
συνασπισμό της ευρύτερης αριστεράς με τους πράσινους;
Τελικά για να καταλάβω, για ποιόν κάνουμε πολιτική.
Για τον εαυτό μας, την παρέα μας ή την κοινωνία;


ΥΓ Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει Δ.Θ