Οι «φυλές» και οι .. «φίλαρχοι» της αριστεράς

Της Ρούλας Καϊμακη*

Σε στιγμές σοβαρής (!) αυτοκριτικής (;) είναι συχνή η αναφορά
όλων μας στις... «φυλές» της αριστεράς, τις ιδιομορφίες τους
και τις συγκρούσεις τους. Τις οποίες, στη συνέχεια,
αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας ομνύοντας στην ενότητα.

Σπανίως όμως αναφερόμαστε με σοβαρότητα στους .. «φίλαρχους»
της αριστεράς και στο δημοκρατικό της πρόσωπο (ή προσωπείο).

Ας πάρουμε το ΚΚΕ. Εσαεί ερωτευμένο με τη «μόνη λύση» που
είναι η κατάληψη της εξουσίας από τον λαό (μέσω του
κόμματος φυσικά), την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του
προλεταριάτου (μέσω του κόμματος φυσικά) και την
οικοδόμηση του σοσιαλισμού (μέσω του κόμματος φυσικά).
Η έμπρακτη αποτυχία αυτού του μοντέλου και ο εκφυλισμός του
σε ένα γραφειοκρατικό και αντιδημοκρατικό σύστημα
διακυβέρνησης της κοινωνίας οφείλεται στους εχθρούς
του λαού (φυσικά).

Αλλά και η στάση του απέναντι στα άλλα πολιτικά και
ιδεολογικά ρεύματα μέσα στην αριστερά εκφράζεται με την
απαξίωση και καταγγελία των πάντων εκτός του «περιουσίου
της ιστορίας» (φυσικά) κόμματος.

Ας πάρουμε το νεοσύστατο κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Που στέκεται διστακτικά και με μικροαστικό καθωσπρεπισμό
απέναντι στον λαό, τα προβλήματά του, τους αγώνες του.
Πιστεύοντας ότι μόνο μέσα από τη συμμετοχή σε κάποια
τρέχουσα εξουσία (μην το πολυψάχνουμε κιόλας) μπορεί
να εφαρμόσει τις «μεταρρυθμιστικές» του ιδέες.
Έστω και από τη θέση του «τρίτου έξω φυλαρούχα».
(Φυλαρούχας, όπως πληροφορούμαι
από σοβαρούς φιλάθλους, είναι ο φροντιστής, που κουβαλάει,
πλένει, σιδερώνει και τακτοποιεί τις στολές των παικτών
μιας ομάδας. Σαν τέτοιος συμμετέχει στις αποστολές της).

Αυτό που αντισταθμίζει την υστέρησή του σε δύναμη και
κοινωνική εμβέλεια είναι το «υψηλό επίπεδο» των μελών του
και των απόψεών του, η επιρροή του στην διανόηση και τους
πανεπιστημιακούς. Μια άλλη ελίτ, περιούσια και αυτή της
ιστορίας (φυσικά). Που επιζητεί απελπισμένα τη συμμετοχή
στην εξουσία μέσα από συμπράξεις.

Προχωράμε στον ΣΥΡΙΖΑ και τους «συμμάχους»!! Όπου στόχος
των περισσοτέρων είναι η διάλυση ή η υποταγή του ΣΥΝ,
που είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα (και ως εκ τούτου...
αριστοκράτισσα και εξ αντικειμένου αντιδημοκρατική
έως ξεπουλημένη). Διότι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους
επιρροή (;), εκπροσωπούν τη «μόνη αριστερά» που θα
αναμορφώσει και θα φέρει στον ίσιο δρόμο την παραπαίουσα
παιδίσκη. Εδώ έχουμε την ελίτ της «καθαρής» αριστεράς (φυσικά).

Αφήσαμε στο τέλος το καλύτερο. Τον ΣΥΝ τον ίδιο.
Ας κάνουμε ένα μικρό απολογισμό λοιπόν.

A. Η πρώτη πρόεδρος του ΣΥΝ αποχώρησε, βρίσκεται
-ελέω ΠΑΣΟΚ - στις Βρυξέλλες και ασχολείται με
την αλιεία, αφού για λόγους «αριστερής συνείδησης»
αρνήθηκε το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Έκτοτε για το μνημόνιο, τα οικονομικά μέτρα κ.λπ.
προφανώς οι δηλώσεις της έγιναν στην γλώσσα των ψαριών.

- Ο δεύτερος πρόεδρος του ΣΥΝ συμβιβάστηκε με μια διμηνιαία
(..παρά κάτι) θητεία ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού.

- Ο τρίτος πρόεδρος του ΣΥΝ δεν συμβιβάζεται με τίποτα.
Αυτός παίρνει ό,τι του λάχει. Από πρόεδρος ή αντίπαλος
του ΣΥΡΙΖΑ, από αρχηγός τάσης ή κόμματος, από πούρος
αριστερός μέχρι οπαδός της συνεργασίας με τμήματα της
σοσιαλδημοκρατίας... μέχρι και περιφερειάρχης αν τα
άλλα δεν φτουράνε. Μόνο την ανώνυμη συμμετοχή και
προσφορά δεν αντέχει.

- Ο νυν πρόεδρος ανδρώθηκε πολιτικά σε αυτό το κόμμα,
με αυτούς τους προέδρους. Θέλει / μπορεί να αλλάξει
το τοπίο; Ζητούμενο.

Β. Τα στελέχη, οι αμιγώς(!) πολιτικοϊδεολογικές τάσεις
που δεν είναι οργανωμένες φράξιες (όχι καλέ!) και η
περίφημη «σύνθεση απόψεων» για την παραγωγή πολιτικής.
Καλά, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Στο τέλος παίρνουμε και μια απόφαση κατά της «οργανωτικής
και πολιτικής παραλυσίας» και είμαστε ωραίοι.

Επειδή όμως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί... υπάρχουν απίστευτα
σοβαρές και διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές εκτιμήσεις
για τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης της νεοφιλελεύθερης
λαίλαπας της τρόικας και της κυβέρνησης προς όφελος των
εργαζομένων (!), μη τύχει και σας περάσει από το μυαλό
ότι ελάχιστα διαφέρουν από ό,τι συμβαίνει στα κόμματα
εξουσίας. Ά πα πα!!!

Τέλος ας έρθουμε και στις «φυλές». Που απαρτίζονται
από όλους εμάς, μέλη και οπαδούς (λίγους πια) όλων
των παραπάνω.

Έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί χρόνια δεχόμαστε να
απαντάμε σε ερωτήσεις: «Γιατί όχι ο Αλαβάνος;»,
«Γιατί όχι ο Τσίπρας;», «Γιατί όχι ο Λαφαζάνης;»,
«Γιατί όχι η… Μαρία η Πενταγιώτισσα;».
Έχουμε τεράστια ευθύνη γιατί δεν βάζουμε εμείς το
μοναδικό ερώτημα του οποίου η απάντηση θα είχε κάποιο
νόημα για τον ελληνικό λαό, το «γιατί αριστερά» !!!

Όσο για μένα (έτσι δεν λέει, ότι πρέπει να κάνουμε την
αυτοκριτική μας;) αναρωτιέμαι πιο σοβαρά από κάθε άλλη
φορά.
Μήπως παλεύουμε για «ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη»;

Η Ρούλα Καϊμάκη είναι μέλος της Π.Κ. Χαλανδρίου του ΣΥΝ

ΥΓ Το προσυπογράφω οργισμένος,
το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου
‘’Ο Ταρζάν’’ με τον Γιάννη Ντουνιά δένει γάντι με την
περίσταση και την διάθεσή μου. Δ.Θ