....γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!



Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ, μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως.



Λίγο μετά, στα δεκαεφτά
με τους γονείς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία.

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ ένα δωμάτιο καπνού
το θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές πρωτοχρονιές σου
στον χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου.




Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του.

Πρωτοχρονιές, γιορτές του χρόνου
πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί;



Μικρό κλειδί και σ οδηγάει
σ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ ένα μικρό - μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι.

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας
και είσαι συ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα.

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.

Τα στιχάκια του Διονύση Σαββόπουλου

Χριστουγεννιάτικη βόλτα στον κόσμο

Διονύσης Σαββόπουλος από το Χρονοποιό
Συμμετέχει η παιδική χορωδία Τυπάλδου




Bob Dylan - Must Be Santa Αμερική



Jose Feliciano - Feliz Navidad Λατινική Αμερική




Ισπανία



Petit Papa Noël Γαλλία



Ιρλανδία



Αγγλία



Λίβανος Fairuz



Ρωσία



Παλαιστίνη


Χρόνια πολλά με υγεία και ειρήνη στο κόσμο

Δημήτρης Θ.

Ας μιλήσουν τα τραγούδια

Τη νύχτα αυτή την λέμε εμείς φωτιά, εσύ την είπες δέντρο
Οι μέρες που λαχτάρησες θα ‘'ρθουν, εσύ την είπες δέντρο




Η πλατεία ήταν γεμάτη , με το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου , κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή.



Τα πιο ωραία παραμύθια
απ' όσα μου 'χεις διηγηθεί
αχ είν' εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που 'χουν χαθεί...



Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου
πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού...



Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν

«κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων...»

Απέραντο μαύρο.Πάντειος πολιτεία (απο την ΑΥΓΗ )

Φαίνεται πως η μαυρίλα είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας...

Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την απάθεια με την οποία αποδεχθήκαμε την καταστροφή της Αττικής, χωρίς καν μια προσπάθεια συλλογικής αντίδρασης, για να δείξουμε ότι δεν αντέχουμε άλλο αυτόν τον ξεπεσμό... Αποδεχθήκαμε την καταστροφή της Πάρνηθας και του Υμηττού, κατάπιαμε την τραγωδία με την εκατόμβη των νεκρών στην Ηλεία, θα ξεχάσουμε και την ολοκληρωτική καταστροφή της Αττικής; Εσβησε η οργή και η αγανάκτησή μας με μερικές κραυγές από τις τηλεοπτικές οθόνες και ξαναγυρίσαμε ήσυχοι κι αμέριμνοι στην καθημερινότητά μας; Εκτονωθήκαμε στις παρέες και τον μικρόκοσμό μας και ξεχάσαμε ότι τα συλλογικά αγαθά χρειάζονται και συλλογική αντίδραση κι ότι δεν μπορούμε να εκχωρούμε μονίμως το παρόν και το μέλλον μας σε κάποιους άθλιους καρεκλοκένταυρους της εξουσίας, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η προσωπική τους επιβίωση και τίποτε άλλο; Δεν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε κι εμείς ευθύνες, αν θέλουμε να παραμένουμε κοινωνία και όχι αγέλη που άγεται και φέρεται;

ΑΝ ΚΑΙ τώρα, που βλέπουμε ότι κατεβαίνουμε το ένα σκαλοπάτι μετά το άλλο προς τον πάτο, δεν μπορούμε να εκδηλώσουμε την οργή μας, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γιατί είμαστε μέρος του προβλήματός μας όλοι μας -κι όχι μόνο αυτοί που καίγονται...-, αφού έχουμε επιλέξει την ιδιωτεία, το βόλεμα, το ωχ αδερφέ, εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά. Εχουμε το κράτος και την κυβέρνηση που μας αξίζουν, έχουμε το περιβάλλον που μας πρέπει, την προστασία που μας αρμόζει, αφού τα ανεχόμαστε, τα υποθάλπουμε, τα συντηρούμε...

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ πότε πότε ότι το περιβάλλον είναι η ζωή μας. Κι όμως χτίζουμε τις βίλες ή το αυθαίρετό μας όπου και όπως μας βολεύει, λαδώνοντας τη μηχανή όπως την έχουμε συνηθίσει, αδιαφορώντας για το τι καταστρέφουμε, ξεχνώντας ότι αύριο θα το βρούμε μπροστά μας... Ψηφοθηρούμε ασυστόλως σε δημάρχους, νομάρχες, βουλευτές, υπουργούς, για να κάνουν τα στραβά μάτια για να συντηρείται η παρανομία και η διαφθορά. Δεν θέλουμε ΧΥΤΑ, αλλά όπου κι αν περάσεις, όπου κι αν σταθείς, αντικρίζεις ένα απέραντο σκουπιδαριό. Κι ούτε περνάει από το μυαλό μας ότι το δάσος, η φύση, είναι υπόθεση όλων μας, ότι αν εμείς πρώτοι δεν την προστατεύσουμε κανείς κερατάς δεν θα το κάνει...

ΩΣ ΠΟΤΕ θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δικαιώσουμε τον Σαββόπουλο, που εδώ και χρόνια φώναζε ότι είμαστε «κράτος ασυστόλων και πεσμένων κώλων, κωλοέλληνες...»

Το κείμενο είναι του Σήφη Πολυμίλη
δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου 29/8/09
στη στήλη Καφενείον η Ελλάς με τίτλο τσιφτετέλληνες

ΥΓ Το υπογράφω και με τα δυο χέρια