Η μουσική του Max Richter συναντά την ποίηση του Γιώργου Μπλάνα

Η ποίηση είναι μπουγάδα απλωμένη στην αυλή του παραδείσου.

Οι ποιητές κοιµούνται σαν πουλιά µέσα στην αίσια γαλήνη των
δασών. Το χιόνι απλώνει τα µαλλιά του στα ξύλινα µάτια τους,
η βροχή µουλιάζει την καρδιά τους κι ο ήλιος στεγνώνει τις
σκέψεις τους στα ξέφωτα. Αργούτσικα το απόγευµα, ένας
γαλάζιος παππούλης µαζεύει στίχους, διπλώνοντάς τους, σαν
κατάλευκα σεντόνια.



Η ζωή κολυμπά σαν φάλαινα ανύποπτη πριν την σφαγή.

Η αγάπη τρέφει την ζωή, ο θάνατος πορεύει την αγάπη. Σέρνουν
οι πόθοι την τυφλή καρδιά τους σ’ ένα τόπο τυφλό,
πληθαίνοντας τους ίσκιους του χρόνου, τσιρίζοντας µια γλώσσα
θερισµένη απ’ την αλύπητη ταχύτητα του πάθους. Πάνω,
σκοτάδι µουγκό: η σάρκα του κήτους, θολή• και πιο πάνω,
ψηλά: η γαλήνη να λιάζεται σαν γάτα γκαστρωµένη στα σκαλιά
του Παραδείσου.



Σήμερα ο γιος μου γίνεται τριών χρόνων.

Η αγρύπνια, ο πόνος κι ακόµα: το πάθος, οι κραυγές του [αφού
δεν λέει ο χρόνος να σηκώσει το άτσαλό του πόδι απ’ την ουρά
του] χάντρες πολύχρωµες στη γυάλα της ζωής µου θα τις
σκορπίσει κάποτε ο γιος µου. Θα ’ναι νοµίζω απόγευµα κι η
θάλασσα θα βγάζει βόλτα τους νεκρούς της µουρµουρίζοντας
µοτίβο του Περγκολέζε.



Τι έκανες αφού κάθε νύχτα είναι μια νύχτα του θεού ;

Τι έκανες; Ποιος σ’ έβαλε να φύγεις έτσι βιαστικά µε τα
πουκάµισα λαχανιασµένα και την ψυχή κουβάρι στην µασχάλη;
Ήξερες πως θα σκόνταφτες στο δρόµο προς το θάνατο καθώς η
αγάπη βλασταίνει παντού. Τι έκανες; Τι έλεγες πως κάλλιο το
’χες να γυρνάς µονάχος σου σ’ ατέλειωτα λιβάδια µ’ ασφοδίλι
παρά σ’ αυτούς τους δρόµους που ρηµάζαν την καρδιά σου;
Πρώτα ρηµάζει ο θάνατος, ύστερα η ζωή, µετά η αγάπη.



Άκουσε με: Ίσως ν’ αντέξεις ως το τέλος.

Γρήγορη είναι η ψυχή, γρήγορη και µαλακή• να το θυµάσαι. Αν
ζεις είναι γιατί µπορεί να τρέχει πιο γρήγορα από την ζωή και να
περνά τις τρύπες του θανάτου δίχως να φθαρεί. Η ζωή, αργή και
δύσκαµπτη, σ’ ακολουθεί: αγκοµαχεί, µένει πίσω, σπάζει στις
άκρες. Κάποτε όµως συνηθίζει στον ρυθµό σου, µαλακώνει, σε
ξεπερνά• όπου και να ’σαι. Η ψυχή σου σκληραί-νει αργά κι
αργεί. Κι αυτό το λένε θάνατο• να το θυµάσαι.

Η Ζωή Κολυμπά σαν Φάλαινα Ανύποπτη πριν τη Σφαγή (Υάκινθος 1987)