Στου κουτσού την πόρτα…

Στου κουτσού την πόρτα…

Στα μαθήματα λογικής που κάναμε κάποτε μας μάθαιναν ότι
δυο αρνήσεις ισούνται με μια κατάφαση, πράγμα που δεν
ισχύει δυστυχώς στην πολιτική. Εκεί δυο αρνήσεις κάνουν
δυο αρνήσεις, μπορεί μάλιστα δυο αρνήσεις να κάνουν
και τρεις και δεκατρείς αρνήσεις. Εξαρτάται πόση
αριστερή αισιοδοξία έχει μείνει στον καθένα και πώς
το βλέπει το πράγμα, ιδιαίτερα σε ένα χώρο όπου οι
αρνήσεις τώρα τελευταία είναι περισσότερες από τις
καταφάσεις.

Ο λόγος φυσικά για τις αρνήσεις της Σοφίας Σακοράφα και
του Διονύση Τσακνή, που τελικώς και μετά από πολλές επαφές,
πολλές διαρροές, πολλά δημοσιεύματα και πολλά καντάρια
σιγουριάς κατέληξαν να πουν όχι, δημόσιο μάλιστα και
αιτιολογημένο, ενώ υποτίθεται ότι οι σχετικές επαφές ήταν
μυστικές. Και να εισπράξουν οι πάντες -ορισμένοι με μεγάλη
και φανερή χαιρεκακία- τη σχετική πρόζα και τις αντίστοιχες
πόζες πριν και μετά από αυτό ως πολιτική ήττα.
Της Σακοράφα, που επιμένει στις γέφυρες με το ΠΑΣΟΚ,
ή του Τσακνή, που επιμένει στους δεσμούς με το ΚΚΕ;
Μπα, όχι! Της αριστεράς (του ΣΥΝ, του ΣΥΡΙΖΑ, του Τσίπρα,
του χώρου) που επεδίωξε αυτό το άνοιγμα.

Αν προσθέσουμε στις αρνήσεις και την προαναγγελθείσα με
δικανικούς όρους ενωτικής ευελιξίας άρνηση του Μητρόπουλου,
τότε βρισκόμαστε μπροστά στον παλιό αριστερό προβληματισμό,
αν πρέπει να γελάσουμε, να κλάψουμε, ή να θυμώσουμε.
Όχι με τη Σακοράφα, που ξαφνικά έγινε ανακόλουθη, με τον
Τσακνή, που ξαφνικά έγινε ιδιοτελής, ή με τον Μητρόπουλο,
που ξαφνικά έγινε ελαστικής συνειδήσεως, αλλά με τα
οικεία στραβά κι ανάποδα που οδηγούν σε αρνήσεις,
προκαλούν αρνήσεις και γεννούν αρνήσεις.

Τι συμβαίνει; Όποιος είναι ειλικρινής κι έχει ξεμπερδέψει
τουλάχιστον με το ένα στ’ αριστερό, ζήτω το κόμμα, ένα στο
δεξί, ζήτω η ηγεσία, καταλαβαίνει, βλέπει, νιώθει ότι όλο
αυτό το σκηνικό έχει μεγάλη δόση βολονταρισμού και ακόμα
μεγαλύτερη πολιτικού λάθους. Η ιδέα να ξεπεραστούν γκρίνιες,
προβλήματα, μιζέριες, φυγόκεντρες τάσεις με ένα ενωτικό άλμα,
που προαναγγέλθηκε μάλιστα δημόσια και εντελώς δεσμευτικά,
αν και καλή ως ιδέα, εύκολα οδηγεί σε άλμα στο κενό.
Γιατί υπάρχει το σκληρό ΠΑΣΟΚ και το ακόμα σκληρότερο ΚΚΕ,
που δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια όπως αποδείχτηκε.
Γιατί το Μνημόνιο έχει ισχυρότερη στήριξη απ’ ό,τι φανταζόμαστε
- και όχι πάντα ορατή. Αλλά και γιατί δεν υπάρχει, δεν υπάρχει,
πώς το λένε, εκείνη η συμπαγής δύναμη στην από δω μεριά,
που είναι ικανή να εμπνεύσει, να οργανώσει, να στηρίξει ώς
το τέλος με σοβαρότητα και πολιτική ευθύνη μεγάλης κλίμακας
ενωτικές πρωτοβουλίες. Οι οποίες ενωτικές πρωτοβουλίες δεν
είναι ούτε σώου ούτε κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κανέναν,
κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει.

Το θέμα πια είναι αν τώρα, στο παραπέντε, ο τραυματίας θα
συνειδητοποιήσει, και όχι κατ’ ανάγκην με ιατρικά μισόλογα,
ότι είναι τραυματίας. Ότι σκόνταψε κι έπεσε μια και δυο
και τρεις φορές γιατί πήγε να τρέξει προς ένα στόχο που
αυτή τη στιγμή δεν τον παίρνει να τον φτάσει - είναι
κουτσός. Ότι θα εξακολουθήσει να πέφτει αν στον καθρέφτη του
βλέπει έναν άλκιμο αθλητή και όχι τους επιδέσμους και τις
παραμορφώσεις από τις τελευταίες του περιπέτειες.

Άρα; Άρα θα συνειδητοποιήσει επίσης, αφού χωνέψει την
αλήθεια, για την οποία δεν είναι καθόλου άμοιρος ευθυνών,
ότι πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του, να συμμαζέψει
τις δικές του δυνάμεις, να πάρει τα φάρμακά του, έστω
και πικρά, να ζητήσει στήριξη από συγγενείς και φίλους,
έστω κι αν είναι τσακωμένος μαζί τους, και να στηθεί
στα πόδια του με όλο του το κουράγιο και όλες του τις
δυνάμεις; Για να αποφύγει μια ήττα που δεν είναι
καθόλου αναπόφευκτη, έστω κι αν έχει προετοιμαστεί
με τόση αμέλεια;

Δηλαδή; Δηλαδή, ιατρικώς μιλώντας, γιατί επί της πολιτικής
υπάρχουν πολλοί και πολύ πιο αρμόδιοι, αν δεν μαζέψουν
αρμοδίως τα κομμάτια τους και δεν αντιμετωπίσουν πάραυτα
τα μικρόβια των αποκηρύξεων και τους ιούς των μικρο-μικρο-
μικρο-μικροδιασπάσεων και των συνακόλουθων μικρο-μικρο-
μικρο-μικροστρατηγικών, ας ετοιμαζόμαστε μετεκλογικώς
για την εντατική και ό,τι ήθελε προκύψει…

Του Θανάση Καρτερού από την Αυγή 22-8-10

Επιστροφή στην σκοτεινή μίζερη και φτωχή ιδεών
πραγματικότητα.

Καλό κουράγιο!! Δημήτρτης Θ.