Το θέμα είναι τώρα τι λες

Κι ήθελε ακόμη 1977
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Άλλες εκτελέσεις: Κώστας Θωμαίδης


«Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ.
Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες»
(Μαν. Αναγνωστάκης, Στόχος 1970).


Τώρα τι λες... Τι λες εσύ, μαστροπέ λαέ, πιερότε αφηγητή,
θύμα και θύτη. Ο κρότος της βόμβας έφτασε, δες τα ερείπια,
κι ετοιμάσου να σηκωθείς μέσα στον κουρνιαχτό. Σήκω, άκου
τον Νικία τι λέει στους αποκαρδιωμένους, ηττημένους Αθηναίους
στη Σικελία: «Ανδρες γαρ πόλις, και ου τείχη ουδέ νήες ανδρών κεναί».
Οι άνθρωποι είναι η χώρα, η πόλις, η δημοκρατία, η κοινότητα.
Οι άνδρες ελεύθεροι, όχι ανδράποδα, παρίες και δούλοι.
Έχει τέτοιους άνδρες και γυναίκες η Ελλάδα σήμερα,
η Ελλάδα μετά την αποπληξία και την πτώση;

Εχει. Οι καλύτεροι Ελληνες δεν έχουν μιλήσει ακόμη.
Εμειναν σιωπηλοί για πολύ καιρό, παραμερίστηκαν από τους
ανάξιους, τσαλαπατήθηκαν από τους αριβίστες και τους
χαμερπείς, πικράθηκαν κι αποσύρθηκαν. Τώρα αλληλοαναγνωρίζονται
από κοινά σημάδια: ποιος αγωνιά, ποιος νοιάζεται, ποιος είναι
έτοιμος να δράσει κι όχι να σιχτιρίσει, ποιος είναι ετοιμοπόλεμος.
Νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες και αναβαπτισμένες συλλογικότητες,
ρήξεις με τους αγύρτες και τους ριψάσπιδες. Είμαστε υπερμοντέρνοι,
στο έδαφός μας δοκιμάζονται σχήματα του μέλλοντος, δυστοπίες
και ουτοπίες, η αυτονομία και η ετερονομία.

Η Ελλάδα τούτη τη στιγμή ζει την έκρηξη της υπερνεωτερικότητας,
την τήξη του παλιού κόσμου. Η μοίρα το ’φερε, δύο φορές σε δύο
χρόνια, η Ελλάδα να εικονίζει το μέλλον: τον χειμώνα του ’08
και την άνοιξη του ’10. Για καλό και για κακό, είμαστε υπόδειγμα
μετασχηματισμών. Είμαστε εικόνα από το μέλλον.

Tου Nικου Γ. Ξυδακη από την Καθημερινή της Κυριακής