21.2.10

Διαμάντια στα σκουπίδια...



Με τον Θανάση βρεθήκαμε την δεκαετία του ΄90
στον Αιγαίο fm στη ζώνη του Σ/Κ.
Γνωριστήκαμε στο Χαμάμ μια ωραία βραδιά αφιερωμένη στο
Γιώργο Ζήκα.
Από τότε κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, μουσική συνοδοιπόροι
με κοινές ανησυχίες και μια φιλία που σφραγίστηκε με μια κουμπαριά.
Εδώ και καιρό θέλαμε να κάνουμε κάτι μαζί, να ενώσουμε το
πάθος μας για το τραγούδι.

Με άκουσε στην αρχή βαριεστημένα, τον έψησα όμως με το θέμα.
Διαμάντια στα σκουπίδια της ελληνικής (κυρίως) δισκογραφίας .
Θα αναδείξουμε τραγούδια που γουστάρουμε παλιά και καινούργια,
αδικημένα η όχι που έχουν κάτι να μας πουν.
Τραγούδια που είναι συνδεδεμένα με ανθρώπινες ιστορίες,
(ποιος δεν έχει κάνει δικό του ένα τραγούδι, δεν το έχει συνδέσει
με κάποιες δυνατές στιγμές της ζωής του).
Αυτά τα τραγούδια θα ψάξουμε συν μερικά λούμπεν (και η πλάκα
στο πρόγραμμα είναι) και σε αυτή την εξερεύνηση θέλουμε την
συμμετοχή σας με τις δικές σας ιστορίες τραγουδιών που
μπορούν να παρουσιάζονται στο μπλοκάκι.
Αυτά τα ολίγα για το νέο ξεκίνημα συνοδευμένα από ένα λαϊκό
διαμαντάκι που ακούστηκε ελάχιστα.

Το 2005 ο Γιώργος Μαργαρίτης θα τραγουδήσει
Χρήστο Νικολόπουλο και Ηλία Κατσούλη, 13 τραγούδια στο δίσκο
«Ζήλεια που 'χει η αγάπη» εκεί υπάρχει το «Ποτέ δε στο 'χω πει»
μια πολύ όμορφη μπαλάντα όπου ο Μαργαρίτης την ερμηνεύει
εξαιρετικά δείχνοντας μια άλλη ερμηνευτική πλευρά ποιο χαμηλόφωνη .

Ποτέ δε στο 'χω πει
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαργαρίτης


Ποτέ δε στο χω πει
πως σ’ αγαπώ αφού το ξέρεις
μιλάει μόνο η σιωπή
και των ματιών η αστραπή
και των ματιών η αστραπή
μιλάει μόνο η σιωπή

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
αυτό που μ' ένα βλέμμα λέγεται
ποιος σβήνει τη φωτιά ποιος καίγεται
βαθιά μες στην καρδιά

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
ο κόμπος στο λαιμό που δένεται
η άγρια φωτιά που μαίνεται
και καιει την καρδιά

Ποτέ δε στο χω πει
πως σ’ αγαπώ γιατί το λεει
το λεει με την αναπνοή
εκείνος που το εννοεί
εκείνος που το εννοεί
το λεει με την αναπνοή

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
αυτό που μ' ένα βλέμμα λέγεται
ποιος σβήνει τη φωτιά ποιος καίγεται
βαθιά μες στην καρδιά

Ποτέ δε στο χω πει μα φαίνεται
ο κόμπος στο λαιμό που δένεται
η άγρια φωτιά που μαίνεται
και καιει την καρδιά

http://diamantiastaskoupidia.blogspot.com/

4 σχόλια:

Γεφυριστές είπε...

Κι εμείς ακραατές-αναγνώστες, να σας ευχαριστούμε
Καλή ακρόαση λοιπόν κι ευχαριστούμε

Artanis είπε...

Θα περάσω να το ακούσω αργότερα, επειδή τα μικρά έχουν βάλει να δουν τον Χάουζ στη διαπασών!
Καλημέρα από δωωωωωωω!!!
Φτου, δεν ακούω τίποτα γμτ...)

ΘΚ είπε...

αδελφέ θα κάνω copy paste το άσμα, να το βάλω στα διαμάντια - εκεί του αξίζει!

Madame de la Luna είπε...

A μ' αρέσει η ιδέα σας...

Θα σας παρακολουθώ :)



ΥΓ: Το ψυχανεμιζόμουν λοιπόν, πως μια σχέση με το ραδιόφωνο την είχες.. Και να που..