15.2.10

Δεν θα μας κλέψετε το χαμόγελο κουφάλες



Το τελευταίο διάστημα έχουμε δεχτεί μια ξεγυρισμένη πλύση
εγκεφάλου.Ας είναι καλά τα παπαγαλάκια (και όχι τα λαχανάκια)
Βρυξελών.Θα μου πείτε πως αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, προσπαθούν
να σώσουν το σύστημα που τους τρέφει, υψώνουν το δάκτυλο με ύφος
διδακτικό( Xωρίς δυστυχώς να τους το χώσουμε εκεί που τους πρέπει)
και με ύφος χιλίων καρδιναλίων προσπαθούν να νουθετήσουν τους
πελάτες σόρυ το κοινό ήθελα να πω για να σωθεί η παρτίδα
(αυτοί την λένε πατρίδα).

Τέτοια θεοποίηση του τίποτα δεν έχει ξανά ματαγίνει, τηλεοπτική
μαϊντανοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές και καλά, που ο καθένας
έχει καπαρώσει5-6 θέσεις σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, ΤV,κλπ,
κάνουν την Πετρούλα και την Ελενίτσα να φαντάζουν συμπαθητικές φυσιογνωμίες.
Αν σας ενδιέφερε καλόπαιδα όπως λέτε το μέλλον της χώρας και η ανεργία
θα παύατε να είστε πολυθεσίτες. Αφήστε λοιπόν το κροκοδείλια δάκρυα,
κακό το παραμύθι σας, προϊόν χαμηλής τηλεοπτικής αισθητικής.

Αλλά βρίσκεται και τα κάνετε, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι
ανύπαρκτο γεμάτο συντεχνίες, πολυδιασπασμένο χωρίς ενιαία
στόχευση και δράση.Ενώ οι συνθήκες επιτάσσουν να καθίσουν στο
τραπέζι όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ΓΕΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΕΣΑΣΕ
και να δημιουργήσουν μια χάρτα αιτημάτων ενιαίας στόχευσης και πάλης
αυτοί είναι κλεισμένοι στο μικρόκοσμο τους.
(Ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό, Θα μου πείτε)
Διεξάγεται ένας πόλεμος οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων,
αυτοί πετάνε ατομικές βόμβες και εμείς κρατάμε νεροπίστολα.

Σε πολιτικό επίπεδο –πίκρα – η πληθυντική αριστερά αντί να εμπνέει
μυρίζει φορμόληκαι καμαρίλα, παιδικές αρρώστιες σε γερασμένους
οργανισμούς η ο κόσμος καίγεται και το μ….. χτενίζεται.

Και οι άνθρωποι της τέχνης, οι πνευματικοί άνθρωποι που είναι να
υψώσουν το ανάστημα τους, έχουμε ανάγκη να ακουμπήσουμε στο έργο
και τον στοχασμό τους.
Δυστυχώς μια μερίδα από αυτούς έχει χαθεί στους δαιδαλώδεις
δρόμους των επιχορηγήσεων.

Η διαχείριση της καθημερινότητας αδέλφια που βιώνουμε
είναι πολύ σκληρή και σύνθετη για να χωρέσει ανόητες
και χωρίς περιεχόμενο αντιπαραθέσεις από την μια και
τηλεοπτικούς τρομοκράτες από την άλλη.
Ξεκομμένοι από τα εργοστάσια της κοινωνίας αυτοκόλλητοι
με τις καρέκλες τους με λόγο ξύλινο προσπαθούν φιλότιμα
να δημιουργήσουν την αγέλαστη πολιτεία.
Δεν φτάνουν που δεν φτιάνουνε τα μιστά που λέει και η
αγαπημένη μου Σαπφώ Νοταρά ας μην τους αφήσουμε να
μας κλέψουν το χαμόγελο από τη ζωή.

Η απάντηση στα γεγονότα είναι απλή αλλά χρειάζεται
κοινή λογική.
Ένια χαμένη προς το παρόν, ο ευρών θα αμειφτεί.

4 σχόλια:

Artanis είπε...

Νευράκια, νευράκια...
Ψυχραιμία, δεν κερδίζεις τίποτα έτσι...
Θυμάσαι το τραγουδάκι;
http://www.youtube.com/watch?v=hQfUfJQR4Vk&feature=related
Υπάρχει και πιο πρόσφατη εκδοχή:
http://www.youtube.com/watch?v=3AFBSHasI9s&feature=related
Σε φιλώ, καλημέρα...

Madame de la Luna είπε...

Ευτυχώς που δεν θα μας το κλέψουν (κι αυτό)..

saltatempo είπε...

Δεν έχω νεύρα ούτε φόβο, θυμό έχω πατρίδα
Καλό Σ/Κ

saltatempo είπε...

Κυρά μου στο χέρι μας είναι…
Καλό Σ/Κ