13.12.09

Ποιος επωάζει το αυγό το φιδιού



Πίκρα μανούλα μου το γάλα
Πίκρα τα χρόνια μας τα υγρά
Τα εργοστάσια μεγάλα
Τα μεροκάματα μικρά.

Σταμάτης Κραουνάκης

Δεν έπρεπε να το πει αυτό ο Μ.Χρυσοχοΐδης. Ότι η ασφάλεια
προηγείται του κράτους δικαίου.Είναι μια θέση που προκαλεί
ανατριχίλα στους πολίτες, όταν αυτός που την εξαγγέλλει από
τηλεοράσεως είναι ο υπουργός «Προστασίας του Πολίτη».
Είναι σαν να «γαμοσταυρίζει» από τον άμβωνα ένας παπάς
μπροστά στο ποίμνιόν του.
Στα αυτιά ενός φοβισμένου μαγαζάτορα ή ενός απλοϊκού
και νευρικού αστυνομικού το μήνυμα μπορεί να μεταφρασθεί ως εξής:
πρώτα πυροβόλησε και μετά ζήτα εξακρίβωση στοιχείων.
Στα αυτιά ενός βιαστικού δικαστή που δεν πολυψάχνει τις
υποθέσεις η μετάφραση του μηνύματος μπορεί να είναι:
καλύτερα ένας αθώος στη φυλακή παρά ένας ένοχος ελεύθερος.
Ίσως ο κ.Χρυσοχοΐδης, ο οποίος είναι άνθρωπος
(όπως ο ίδιος δηλώνει) με δημοκρατικές ευαισθησίες,
σοσιαλιστής υπουργός μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης
(όπως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δηλώνει),
δεν ήθελε να αμφισβητήσει τις αρχές και τις αξίες του
κράτους δικαίου ούτε να νομιμοποιήσει ένα «κυνήγι μαγισσών».
Ίσως βρισκόταν σε μια κατάσταση ισχυρής ψυχολογικής φόρτισης
(με φόβισε, ομολογώ, το γυάλινο βλέμμα του) και είπε πράγματα
που δεν τα εννοούσε. Αν είναι έτσι, οφείλει να ανακαλέσει:
ορισμένες λέξεις είναι επικίνδυνες για τη Δημοκρατία.

Εκτός και αν τα εννοούσε. Οπότε υπάρχει πρόβλημα.Και με τον
υπουργό Προστασίας του Πολίτη και με την κυβέρνηση.
Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τα φαινόμενα βίας σαν κατάσταση
έκτακτης ανάγκης, με προληπτικές προσαγωγές, μαζικά φακελώματα,
αποκλεισμούς περιοχών και παράνομες συλλήψεις.
Η επόμενη επιχείρηση «νόμου και τάξης» τι θα περιλαμβάνει;
Προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων υπόπτων σε στάδια,
συλλήψεις όσων έχουν σπίτι τους πάνω από δύο άδεια μπουκάλια μπίρας,
κρασιού ή νερού, περικύκλωση των Εξαρχείων με συρματόπλεγμα
και βομβαρδισμούς στα στέκια των αναρχικών;

Η βία δεν είναι μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αλλά ένα
δομικό πρόβλημα των μεγάλων αστικών κέντρων. Είναι μια
κοινωνική ασθένεια που όταν την αντιμετωπίζεις με αστυνομικά
μέτρα, όχι μόνο δεν τη θεραπεύεις, αλλά, ηθελημένα ή αθέλητα,
επωάζεις το αυγό του φιδιού.
Υπερβολικό;
Ας θυμηθούμε τα χρόνια του Μεσοπολέμου,
το πώς άνοιξε ο δρόμος για την άνοδο του ναζισμού
και του φασισμού στην Ευρώπη.


Αθήνα, Βερολίνο, Παρίσι, Πράγα.
Οι εξεγέρσεις με πυρήνα τους νέους, τους φοιτητές, τους ανέργους,
αυτούς που εργάζονται με επισφαλή ή μαύρη εργασία και τους
μετανάστες δεύτερης γενιάς, διαδέχονται η μια την άλλη.
Οι κοινωνίες της Δύσης βρίσκονται πλέον σε ένα σημείο κορεσμού
μιας οργής που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κρυσταλλοποιηθεί από
ένα τυχαίο φαινομενικά γεγονός. Οι σπόροι της εξέγερσης έχουν ήδη φυτρώσει,
αλλά η κοινωνία μας αρνείται να δει τους καρπούς της βίας που ωριμάζουν.
Στις μεγαλουπόλεις της Δύσης κινείται υπόγεια μια μάζα ανθρώπων
που μετρούν στο πετσί τους το κόστος της κρίσης, όχι μόνο με όρους
χρηματικής απώλειας, αλλά κυρίως με όρους ζωής, επιβίωσης,
κοινωνικού ρόλου, ατομικής αξιοπρέπειας. Ανακαλύπτουν ότι χωρίς
εργασία αισθάνονται και είναι πρώην πολίτες. Και οι διαδηλωτές
στους δρόμους των μεγαλουπόλεων αποτελούν τη μοναδική εκπροσώπηση
αυτού του κόσμου που δεν βρίσκει άλλο τρόπο για να ακουστεί.

Υπάρχει βία σε αυτές τις διαδηλώσεις; Ναι.
Να καταδικάσουμε τιςπράξεις βίας,
οτιδήποτε κι αν τις προκαλεί; Ναι.
Αλλά έχουμε αναρωτηθεί: πόση βία υπάρχει
σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε;
Πόση βία υπάρχει στις εργασιακές σχέσεις,
στη φτώχεια, στην ανεργία,
στην οικονομική μετανάστευση,
στο παράλογο σύστημα εκπαίδευσης;
Και γιατί κανείς δεν καταδικάζει αυτή τη βία,
κανείς δεν κηρύσσει «μηδενική ανοχή» σε αυτή τη βία;
Γιατί η κυβέρνηση, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη,
δεν προστατεύουν τους πολίτες από αυτή τη βία;
Γιατί δεν στέλνει τις δυνάμεις καταστολής να συλλάβουν
τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς αυτής της βίας;
Η ερώτηση είναι ρητορική, και η απάντηση προφανής.

Άρθρο του Βασίλη Μουλόπουλου απο την Αυγή της Κυριακής 13/12/09

3 σχόλια:

Artanis είπε...

Καλημέρα και καλή βδομάδα Σαλτατέμπο μου...

Γεφυριστές είπε...

Δημήτρη,
με την ευκαιρία της αναδημοσίευσης του άρθρου γνωρίστηκα με τη σκέψη του Β. Μουλόπουλου. Δεν τον διάβαζα, ανεξήγητος ο λόγος, ωστόσο ένας φίλος που τον παρακολουθεί χρόνια με πληροφόρησε σχετικά και πράγματι διαπιστώνω ότι έχει πολιτική-ρεαλιστική άποψη, δεν μασάει τα λόγια του. Θεωρώντας λανθασμένη και επιπόλαιη την άποψη ότι η βία γεννά βία τουλάχιστον για τα κοινωνικά-πολιτικά δρώμενα με ενθουσίασε ο τρόπος που προσεγγίζει το ζήτημα. Και περισσότερο απ΄ όλα επειδή μου φαίνεται ξεκάθαρα μαρξιστικός.
Πολλή καλή επιλογή... έχετε δίκιο και εσύ και ο φίλος που μου τον προτείνει.
Σε χαιρετώ
Αλέκα

saltatempo είπε...

ουφ!!!!!

επέστρεψα,καλό βράδυ πατρίδα.

Αλέκα να είσαι καλά, το αρθρο με
εκφράζει απόλυτα.