Φταίνε τα τραγούδια ή Πήραμε τη ζωή μας
λάθος
Κατά ένα παράξενο τρόπο, λίγο πολύ, όλοι
οι Έλληνες είναι ποιητές. Αρεσκόμαστε να λέμε πως για μας τους Έλληνες το μόνο
που χρειάζεται για να γράψουμε ποίηση, είναι μια έμπνευση της στιγμής που
διαρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και…μια καρδιά. Μια καρδιά που μπορεί να
εκφράσει έντεχνα την ανθρώπινη κατάσταση σε ένα ποίημα. Από τη στιγμή που η
Ελλάδα βρέθηκε στην απελπισία μιαςσυνεχώς κλιμακούμενης οικονομικής ύφεσης με
σοβαρές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, αναρωτιόμουν αν οι Έλληνες έχουν
απωλέσει τόσο αυτή τη ξεχωριστή δημιουργικότητά τους, όσο και την αυτόβουλη
έκφραση των συναισθημάτων τους, όντας αποπροσανατολισμένοι και διασπασμένοι από
αυτό που πλέον έχει γίνει ο τρόπος ζωής τους την μιζέρια. Αν συνεχίζουν να
βρίσκουν το δρόμο για να εκφράσουν δημιουργικά αυτή την ξεχωριστή τους
«καρδιακή» ανάγκη εκτός από το θυμό για την βάρβαρη πραγματικότητα που τους
έχει επιβληθεί. Συνάντησα το Δημήτρη Θεολόγου σε μια παρουσίαση του βιβλίου του
με τίτλο “ Φταίνε τα τραγούδια μας ”. Ένας φίλος που είχα χρόνια να δω... ο
Δημήτρης Θεολόγου είναι ένα από αυτά τα δημιουργικά μυαλά που μπορούν και
εκφράζουν τη σκέψη τους για την κατάσταση που επικρατεί με τραγούδια και
ποίηση. Μια απόδειξη ότι ένα μυαλό γεμάτο μουσική μπορεί να δημιουργήσει ένα
ποίημα και σχεδόν κάθε ποίημα του μπορεί να μετατραπεί ένα αέναο έργο τέχνης.
Το βιβλίο του Δημήτρη Θεολόγου αντικατοπτρίζει την κλασική ελληνική ποιητική
παράδοση, ένα ποτ-πουρί από φωνές, αφηγήσεις της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας,
μιας κοινωνίας που από την εποχή της επταετούς δικτατορίας μέχρι τώρα, γνωρίζει
πολύ καλά ότι το πρόσφατο παρελθόν μας είναι τρομαχτικό, όπως ακριβώς και η
ιστορία μας, γιατί, όπως λέει κι ο ποιητής, “πήραμε τη ζωής μας λάθος.” Ο Μωρίς
Μπλανσό λέει ότι “Η ποίηση είναι εμπειρία, που συνδέεται με την ουσιαστική
προσέγγιση. Η ποίηση είναι ο αντικατροπτισμός μιας κίνησης που συντελείται σε
μια σοβαρή, στοχευμένη και προσανατολισμένη πορεία ζωής. Για να γράψει κάποιος
έστω κι ένα στίχο, θα πρέπει να έχει “εξαντλήσει” αυτή τη ζωή. Τώρα που
φαίνεται ότι η ζωή μας έχει εξαντληθεί …με τους λάθος τρόπους, η Μουσική και η
Ποίηση μέσα από το βιβλίο του Δημήτρη γίνονται έναυσμα επιστροφής μετά από μια
συνολική κοινωνική ήττα που ομολογήθηκε με πλήρη ειλικρίνεια. Παρόλο που
αποδέχεται την αναγκαιότητα αυτής της ήττας δεν την επιβεβαιώνει. Παρόλο που
την αρνείται και την αναιρεί αυτό δεν γίνεται στο όνομα μιας άλλης υπόσχεσης,
ίσως όχι για αυτή την ζωή αλλά για το βασίλειο των ουρανών. Μετά την ιστορική
και υπαρξιακή κοινωνική μας ήττα, η ποίηση του Δημήτρη είναι αυτό που γεννιέται
“μετά τη σφαγή” και συγχρόνως γίνεται και μια επιστροφή στο πνευματικό
καταφύγιο της παιδικής μας ηλικίας. Δεν πρόκειται για μια ατέρμονη επιστροφή.
Μάλλον είναι μια βαθειά συνειδητοποιημένη υπαρξακή επιστροφή. Επιστρέφουμε και
μεις μαζί του σε έναν κόσμο που αρνείται τις ψευδεπίγραφες εγγυήσεις.
Διαβάζοντας τον Δημήτρη επιχειρούμε μαζί του μια επιστροφή …χωρίς επιστροφές.
The Guardian - Νίκος Βασιλειάδης Δημοσιογράφος -
πολιτικός αναλυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου