Μια ζωή στην ίδια τάξη... θεωρία μα και πράξη

Δεν είναι ντροπή;

Αναρωτιέμαι: πότε θα έρθει η στιγμή να συζητήσουμε για το πού έχει
και πώς έχει εξανεμισθεί η περηφάνια μας; Από πότε άρχισε αυτό το
κακό μέχρι την κατάντια των ημερών μας, να σε φτύνουν, να σε
βρίζουν, να σε υποβιβάζουν και εν τέλει να σε τρομοκρατούν τόσο
πολύ (αφού σε τρομοκρατούν ανεμπόδιστα) ώστε να μην προλαβαίνεις
να θυμώσεις; Πού πήγε λοιπόν η περίφημη περηφάνια μας;
Πότε τη σπαταλήσαμε και με τι αντίτιμο;

Πόσα χρόνια την ανταλλάζαμε αγοράζοντας την ελεεινή ευτυχία που
μας έδιναν απλόχερα όλοι αυτοί με όνομα και επίθετο που συμμετείχαν
και συμμετέχουν στο ελεεινό σύστημα που από τον μετεμφύλιο μέχρι
σήμερα κυριάρχησε ως μορφή και ουσία πολιτικής, οικονομικής,
δικαστικής, ακαδημαϊκής, πληροφοριακής και εκκλησιαστικής εξουσίας;
Πότε θα έρθει η στιγμή να το συζητήσουμε; Και να θυμώσουμε όχι
μονάχα μ' αυτούς τους ελεεινούς και τρισάθλιους, αλλά και με τον
εαυτό μας που αφέθηκε να τον σύρουν με χορδές και κύμβαλα μέχρι εδώ.
Εδώ που εκχοριάστηκαν οι χορδές και τα καλώς συγκερασμένα κλειδοκύμβαλα
αποδείχτηκαν μια απάτη: ήταν απλώς τα πασπαρτού κλειδιά της κάθε κερκόπορτας.



Θα πρέπει λοιπόν να συζητήσουμε κάποια στιγμή για την ντροπή της
χαμένης μας περηφάνειας: ν' ακούμε, να βλέπουμε και προπαντός
να υφιστάμεθα, βρίζοντας μεν, αλλά χωρίς αληθινό θυμό, χωρίς πάθος.
Α-παθείς. Λες και δεν έχουμε πάθει τίποτα χειρότερο εκτός από την
παράκρουση μιας ζωής που χειροτερεύει διαρκώς. Λες και δεν είναι η
περηφάνια μας που την ποδοπατούνε καθημερινά, ώστε να μείνει ελεύθερος
ο χώρος για την ενοχή και να γεμίσει από τον τρόμο και την αθλιότητα
των πανικόβλητων αιτιάσεων. Δηλαδή των ταπεινωτικών και κοντόφθαλμων
αιτιάσεων που δεν οδηγούν στην ανάκτηση ενός ελάχιστου έστω μέρους
της χαμένης μας περηφάνιας (ως ελάχιστης προϋπόθεσης της ελευθερίας),
αλλά αντιθέτως οδηγούν όλο και βαθύτερα (και γι' αυτό όλο και πιο
επικίνδυνα) μέσα στην ντροπή ενός ασύλληπτου τίποτα που έγινε
ασύλληπτος φόβος.

Ένα, ή μάλλον δύο απλά παραδείγματα γι' αυτή την ντροπή:
ο ρέκτης υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, επικεφαλής σπουδαστικού
αντικειμένου με 23 άτομα διδακτικό προσωπικό, το οποίο δεν αναφέρεται
πουθενά ως επιλογή στο μηχανογραφικό των υποψήφιων φοιτητών
(but this is another story), ο άνθρωπος που δήλωσε ότι ένα εκατομμύριο
δημόσιοι υπάλληλοι ταλαιπωρούν εννιά εκατομμύρια Έλληνες, φρόντισε
μια χαρά την τακτοποίηση της συζύγου του Πηνελόπης Παπαϊωάννου στο Δημόσιο.



Λεπτομέρεια: η σύζυγος, αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή με 16 έτη υπηρεσίας,
μετά την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας έμεινε χωρίς δουλειά, με 50.000
ευρώ εφάπαξ, το 2009. Και με απόφαση των υπουργών Ντόλιου,
Σαχινίδη και Ρέππα (αρ. ΦΕΚ: 1782 στις 12 Νοεμβρίου 2010), διορίστηκε
σε προσωποπαγή θέση στο υπουργείο Εσωτερικών. Δεν είναι ντροπή;
Και όχι τόσο για μας. Δεν είναι ντροπή για έναν κορυφαίο υπουργό
και συνταγματολόγο να έχει χάσει τόσο αισχρά την περηφάνια του;
Αλλά εμείς τον εκλέξαμε. Δεν είναι ντροπή;

Ή μήπως δεν είναι ντροπή αυτό το περιφερόμενο όνειδος του ανθρώπινου
είδους που ονομάζεται Θόδωρος Πάγκαλος να αφοδεύει πάνω μας κι εμείς
απλώς να εξοργιζόμαστε για τα λεφτά που θα πληρώσουμε στο καθαριστήριο;
Τελευταίο δείγμα: Βγήκε και είπε ότι δεν έχει να πληρώσει 17.000 ευρώ
για την ακίνητη περιουσία του. Ωραία. Ας αφήσουμε όλα τ' άλλα κατά μέρος
και ας πάμε στο έγγραφο με αριθ. πρωτοκόλλου 1483 (28/4/2011) της
Γενικής Γραμματείας της Κυβέρνησης, Γραφείο Διοικητικής και Οικονομικής
Υποστήριξης. Εκεί, με απόφαση του πρωθυπουργού, εγκρίνεται πίστωση
βασικού μισθού στον κατ' επάγγελμα υβριστή της ελληνικής κοινωνίας
το ποσό των 162.812,20 ευρώ. Από το οποίο φυσικά πού να περισσέψουν
όσα χρειάζονται για τον φόρο που θα πληρώσει και ο συνταξιούχος
των 350 ευρώ;

Και ο μεν Πάγκαλος θα πληρώσει πουλώντας κάποιο από τα 58 ακίνητά του.
Ο συνταξιούχος ψηφοφόρος του τι θα πουλήσει; Η ντροπή της χαμένης
περηφάνιας δεν πουλιέται. Του ψηφοφόρου. Γιατί η ντροπή της ξεπουλημένης
περηφάνιας του Πάγκαλου πουλιέται. Πανάκριβα. Το αντίτιμο είναι η δική μας περηφάνεια. Που πληρώνει για "δαπάνες κινητής τηλεφωνίας του Πολιτικού Γραφείου Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης" 46.319,34 ευρώ, με απόφαση επίσης του πρωθυπουργού,
όπως αναφέρεται στο έγγραφο με αριθ. πρωτοκόλλου 1724 (10/5/2011) της ως άνω αναφερθείσας υπηρεσίας. Και τέτοια παραδείγματα, άπειρα, ων ουκ έστιν αριθμός.



Λοιπόν; Δεν είναι ντροπή να έχει χαθεί η περηφάνια μας μέσα στο στόμα
του αυθέντη και μέσα στον βόρβορο της κάλπης; Δεν είναι ντροπή να έχει
χαθεί η περηφάνια μας μέσα στους νόμους που ψήφισαν ("για τη σωτηρία
της πατρίδας") ολίγιστα υποκείμενα, όπως μια Άννα Νταλάρα, ένας
Γιάννης Βούρος, μια Πέμη Ζούνη, ένας λαντζιέρης Λιντζέρης ή και
παλαιότερα ένας Κώστας Καρράς, μια οντότητα μεγέθους ενός κάποιου
Βασιλείου, διάττοντος φωσκολικού αστέρα, και άλλα είδη της μεταλλαγμένης
χλωρίδας και πανίδας της σύγχρονης δημοκρατίας;



Δεν είναι ντροπή να έχει χαθεί η περηφάνια μας μέσα στους σκοτεινούς
θαλάμους των τραπεζικών θησαυροφυλακίων, των χρηματιστηριακών
χαρτοφυλακίων και των δεξαμενών διεστραμμένων σκέψεων; Δεν είναι
ντροπή να έχει χαθεί η περηφάνια μας ακούγοντας αδιαμαρτύρητα τα
φληναφήματα του Στέλιου Ράμφου; Δεν είναι ντροπή; Εάν ναι,
ας το συζητήσουμε για να πράξουμε αναλόγως. Εάν όχι....

Του Κώστα Καναβούρη
από την Αυγη της Κυριακής 02/10/2011