Το Ιρλανδικό θαύμα είναι η μουσική της και όχι η φούσκα
της γης και η ξεφτίλα των τραπεζών.
Στο νέο του βιβλίο ο Ζοζέ Σαραμάγκου κινείται στον αντίποδα
του παλαιότερου "Περί Τυφλότητος", το οποίο είναι ένα από
τα πιο πετυχημένα μυθιστορήματά του, όπου μια επιδημία
τύφλωσης εξαπλώνεται ραγδαία στους κατοίκους μιας χώρας με
αποτέλεσμα την πλήρη ανατροπή του κοινωνικού και πολιτικού
ιστού, των διαπροσωπικών σχέσεων και της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Στο "Περί Φωτίσεως" η υπόθεση είναι η εξής:
"Σε κάποια χώρα γίνονται εκλογές. Η καταμέτρηση των ψήφων στην
πρωτεύουσα αναδεικνύει πρώτη δύναμη το λευκό με ποσοστό
περίπου 70%. Οι εκλογές επαναλαμβάνονται την επόμενη Κυριακή και
το λευκό ξεπερνά το 80%. Μπροστά στο διαφαινόμενο κενό εξουσίας,
τα δύο μεγάλα κόμματα, ο κρατικός μηχανισμός και οι δημόσιες
υπηρεσίες εγκαταλείπουν την πόλη, καταστρώνοντας αστυνομικά
σχέδια για να ανακαλύψουν τον υποκινητή. Μια έκπληξη όμως
περιμένει τους κρατούντες: ο πληθυσμός της πόλης αφυπνίζεται,
"φωτίζεται", και ανακαλύπτει από την αρχή τις αξίες της
αλληλεγγύης, της προσωπικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας.
Το κράτος όμως δεν έχει πει ακόμη την τελευταία λέξη."
Το "Περί Φωτίσεως" ίσως να μην είναι το πιο ξεχωριστό βιβλίο
του Ζοζέ Σαραμάγκου, είναι όμως ένα από τα πιο δυνατά του και
σίγουρα το πιο ώριμο σε ιδέες με τις πιο ξεκάθαρες απόψεις-
δηλώσεις. Όπως στα περισσότερα έργα του Σαραμάγκου και σε αυτό
το μυθιστόρημα του, οι συμβολισμοί και τα υπερβατικά φαινόμενα
είναι και εδώ παρόντα (το να ψηφίζει το 70% ενός λαού είναι
ασφαλώς ένα τέτοιο φαινόμενο). Η χρήση της υπέρβασης όμως
βρίσκεται πάντα σε άμεση επαφή με τον ρεαλισμό αποφεύγοντας
ξεκάθαρα κάθε λογής μεταφυσικές αντίληψεις. Σε αυτό το
βιβλίο μάλιστα τα πράγματα φαίνεται να λέγονται τόσο
ξεκάθαρα με το όνομά τους όσο σε κανένα άλλο του μυθιστόρημα.
Το "Περί Φωτίσεως" αποτελεί ένα σαφές ευθύβολο και καυτό
σχόλιο για το σήμερα και κυρίως για την σύγχρονη δημοκρατία.
Το καθεστώς άλλωστε στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα του
βιβλίου (το οποίο χρησιμοποιεί ουσιαστικά ολοκληρωτικές μεθόδους)
δεν είναι μια δικτατορία, μια στρατιωτικά επιβεβλημένης ολιγαρχία,
ή ένα υποθετικό μελλοντικό καθεστώς. Ο χρόνος είναι το Τώρα και ο
τόπος είναι το Εδώ. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται τα όρια της
δημοκρατίας και διερευνεί μέχρι σε πιο σημείο φτάνουν στην πράξη
οι ελευθερίες των πολιτών της.
Τι θα γινόταν αν οι πολίτες σε μια ορισμένη στιγμή έκαναν μαζική
χρήση των ελευθερίων και των δικαιώματων που τους παρέχει η
δημοκρατία; Θα γίνονταν αυτό το γεγονός αποδεκτό; Θα κλονιζόταν
η εξουσία; Πώς θα αντιδρούσε η δημοκρατία; Ποιο είναι το αποτέλεσμα
όταν ένας λαός για παράδειγμα κάνει ‘κατάχρηση’ του δικαίωματος να
ψηφίσει λευκό στις εκλογές; Η εξουσία θα έφτανε στο σημείο να
‘επιστρατεύσει’ μέχρι και την τρομοκρατία για να πετύχει τους
σκοπούς της; Ως προς το τελευταίο η υπόθεση του "Περί Φωτίσεως"
κρίνεται άκρως επίκαιρη αφήνοντας ξεκάθαρες αιχμές για την
πραγματική πηγή της παγκόσμιας τρομοκρατίας και κυρίως το
ρόλο που αυτή εξυπηρετεί.
...και λίγα λόγια από τις σημειώσεις του Ζοζέ Σαραμάγκου
στο ''Τετράδιο του''
Δεν ζούμε σε δημοκρατία, αλλά σε μια πλουτοκρατία
που έπαψε να είναι τοπική και κοντινή για να καταστεί
παγκόσμια και απροσπέλαστη…
Με άλλα λόγια, πιο ξεκάθαρα, λέω πως οι λαοί δεν εκλέγουν
τις κυβερνήσεις τους ώστε αυτές να του «οδηγήσουν» στην
Αγορά, αλλά είναι η Αγορά που ρυθμίζει με όλους τους τρόπους
τις κυβερνήσεις ώστε να «οδηγήσουν» τους λαούς σε αυτήν.
Και αν μιλώ έτσι για την Αγορά, είναι γιατί σήμερα, και
κάθε μέρα που περνά περισσότερο από ποτέ, είναι το
κατεξοχήν όργανο της αυθεντικής, μοναδικής και αναντίρρητης
εξουσίας, της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας, που δεν είναι
δημοκρατική γιατί δεν την εξέλεξε ο λαός, που δεν είναι
δημοκρατική γιατί δεν ασκείται από τον λαό, και που,
τέλος, δεν είναι δημοκρατική γιατί δεν αποβλέπει στην
ευτυχία του λαού.
ΥΓ Αν μιλούσαν οι πολιτισμοί, λέω αν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου