Ότι πονάει αλήθειες ζητάει.......

Ότι πονάει αλήθειες ζητάει
και μια μυριοκαλή να σε φιλάει
σαν παναγιά
τα λάθη σου να συγχωράει…
ως πότε όμως

Είναι το τρίτο άρθρο που ασχολείται με τα τεκταινόμενα
στην αριστερά, δεν ξέρω προσωπικά τον Αριστείδη Μπαλτά
και τον Δημήτρη Χρίστου ούτε και το σύνολο των απόψεων τους
δεν με αφορά αν ανήκουν σε κάποια τάση.
Τους γνώρισα μέσα από την αρθρογραφία τους στην Αυγή και τα
λόγια τους στα συγκεκριμένα άρθρα δεν έχουν μιζέρια και κλάψα
και το σημαντικότερο από όλα δεν προσπαθούν να πείσουν πως
κάποιοι έχουν δίκιο έναντι κάποιων που έχουν άδικο.
Χρειαζόμαστε αναλύσεις που να βλέπουν την αριστερά στο σύνολο
και όχι χωρισμένη σε βιλαέτια.
Η πληθυντική αριστερά αν θέλει να εμπνεύσει την κοινωνία πρέπει
να κάνει τη ζωή της ελκυστική και ενδιαφέρουσα μακριά από μάχες
χαρακωμάτων και διαδρόμους γραφείων που έχουν ‘’ρεύμα.’’
Το όραμα για τη μεγάλη αριστερά για να αφορά την κοινωνία
απαιτεί συνθέσεις μέσα από ένα υγιή ανταγωνισμό ιδεών,
απαιτεί ψυχική ενότητα (νισάφι πια !!! μετά από τόσα χρόνια )
και συστράτευση σε ένα πρόγραμμα που θα δώσει ελπίδα αλλιώς…..

Τα διλλήματα που θέτει ο φίλος ΑΣΤΥΑΝΑΚΤΑΣ
astyanaktas.blogspot.com στην ανάρτηση 29/6/09
με βρίσκουν σύμφωνο η απάντηση βρίσκεται στην
κοινωνία και της ανάγκες της.

Δημήτρης Θ.

Η απάντηση είναι στην κοινωνία


Αν η ίδια η κοινωνία απαιτεί από εσένα, μεταρρυθμίσεις τις οποίες κατανοεί για το πώς και πόσο μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή της, για να αρχίσει να σε εμπιστεύεται, ποιος σου απαγορεύει να να κάνεις αντίστοιχα ανοίγματα;

Υπάρχουν δύο καθοριστικής σημασίας ερωτήματα για την αριστερά, ειδικά στις ευρωπαϊκές συνθήκες που τις γνωρίζουμε καλύτερα. Δύο ερωτήματα που αν δεν τα ξεκαθαρίσεις, κινδυνεύεις από πολιτική δύναμη να μετατραπείς σε κάτι που να παραπέμπει σε σκοτεινούς και υπόγειους μηχανισμούς και τελικά σε θρησκευτικού χαρακτήρα οργάνωση. Ποιος ο ρόλος της κοινωνίας στον καθορισμό των θέσεων και σε τελική ανάλυση στον χαρακτήρα ενός αριστερού κόμματος, ποιος και πώς τις αλλάζει και το δεύτερο, αν υπάρχουν εκλογικά όρια τα οποία με τίποτα δεν μπορείς να υπερβείς.

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ το πρώτο ερώτημα. Έχεις τις θέσεις σου, το πρόγραμμά σου και τη στρατηγική σου. Όλα αυτά όμως, δεν συγκινούν την κοινωνία και σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις εισπράττεις μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, που με τίποτα δεν λένε να πλησιάσουν το διψήφιο νούμερο. Αν έχεις αποδεχτεί τον ρόλο της δύναμης διαμαρτυρίας, κανένα πρόβλημα. Αναλόγως των περιστάσεων θα παίρνεις το μικρό σου μερίδιο και θα είσαι συνεπής με τις αρχές που έχεις καθορίσει, τις οποίες μάλιστα θεωρείς αδιαπραγμάτευτες. Κανένας -εξάλλου- δεν λέει πως τέτοιου χαρακτήρα δυνάμεις δεν είναι χρήσιμες.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ είναι, πως εσύ, καλείς την κοινωνία να υποστηρίξει ένα μοντέλο σοσιαλισμού το οποίο ούτε αυτή το ξέρει, ούτε εσύ είσαι σίγουρος ότι είναι ρεαλιστικό και μάλιστα σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, χώρια πως οι παλαιότερες εφαρμογές του, αποδείχτηκαν τραγικές και αποκρουστικές. Αν η ίδια η κοινωνία απαιτεί από εσένα, μεταρρυθμίσεις τις οποίες κατανοεί για το πώς και πόσο μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή της, για να αρχίσει να σε εμπιστεύεται, ποια αριστερή πολιτική αρχή σου απαγορεύει να να κάνεις αντίστοιχα ανοίγματα; Καμία απ' όσο ξέρω. Άλλωστε στην πολιτική αυτός ο δρόμος, ποτέ δεν έχει τέλος.

ΣΕ ΑΥΤΑ τα πλαίσια που βρίσκονται σήμερα οι αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα, έχει διαμορφωθεί ένα εκλογικό όριο που φτάνει το 15%. Πολλοί στην αριστερά, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, πως αυτό είναι το ταβάνι και δεν πάει παραπάνω. Έτσι είναι; Εξαρτάται. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ για πολλούς και διαφόρους λόγους καθηλωθεί στα σημερινά του επίπεδα, το 15% για το σύνολο της αριστεράς είναι θρίαμβος. Άλλωστε το ΚΚΕ που διατηρεί υψηλά ποσοστά υποσχόμενο ένα σοσιαλισμό, που ούτε τα μέλη του κόμματος δεν επιθυμούν, ουσιαστικά έχει βγει από το πολιτικό παιχνίδι. Έχει ενσωματωθεί στο σύστημα και ενίοτε, μεταξύ άλλων, απολαμβάνει και κοπλιμέντα από αυτό.
ΕΠΙ ΑΛΕΚΑΣ Παπαρήγα, υπάρχει ένα αδιαπραγμάτευτο δόγμα. Τίποτα δεν μπορεί να λυθεί στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό. Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται να κάνουμε προτάσεις που να εξωραΐζουν το σύστημα. Έχουμε το μικρό μας Βατικανό, έχουμε τους μηχανισμούς μας και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μονοπωλούμε τη διαμαρτυρία της κοινωνίας από τα αριστερά. Και πώς θα γίνει ο σοσιαλισμός; Κάποτε θα γίνει! Είναι -λέει- νομοτέλεια.

Με λίγα λόγια, η υπέρβαση του ορίου της αριστεράς και πολύ περισσότερο η μετατροπή της από κλαμπ διαμαρτυρίας, σε δύναμη ανατροπών και αλλαγών με προοπτικές ευθυνών διακυβέρνησης, μπορεί να γίνει μόνον από τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΚΑΙ ΕΔΩ αρχίζουν τα δύσκολα. Έχει η παράταξη ηγετικά στελέχη με ικανότητες, φιλοδοξίες και όραμα; Και αν έχει, η σημερινή βάση αυτής της αριστεράς, είναι έτοιμη να στηρίξει και ακόμα περισσότερο να επιταχύνει τις διαδικασίες; Θέλει να πάει σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ με μερίδιο ένα 5% ή με δύναμη ικανή επηρεάσει και σε μεγάλο βαθμό να καθορίσει τις αλλαγές σε ένα τόσο καθυστερημένο και διεφθαρμένο κράτος; Από τη θέση του βοηθητικού εταίρου με χρησιμότητα στην ουσία, του αριστερού άλλοθι, κινδυνεύεις να χρεωθείς πολύ περισσότερες ευθύνες από ό,τι σου αναλογούν. Και ο σημερινός συσχετισμός δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια με κάτι τύπους που σε βλέπουν σαν ρετάλι.
Αν θες λοιπόν να αλλάξεις τα πράγματα, αν μόνος σου δεν μπορείς να δημιουργήσεις μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα, τότε πρέπει να αυξήσεις σημαντικά την εκλογική σου επιρροή, για να γίνεις ισχυρός, αποτελεσματικός και χρήσιμος.

ΠΡΙΝ από όλα αυτά, η αριστερά για την οποία μιλάμε πρέπει να αλλάξει το πολιτικό της μοντέλο. Είναι άλλο πράγμα να έχει ιδεολογικές και πολιτικές τάσεις και άλλο πράγμα οι τάσεις αυτές να έχουν μετατραπεί σε μηχανισμούς προώθησης και κατάληψης θέσεων. Κάντε μια έρευνα στη νεολαία για να μάθετε αν θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ελκυστική πολιτική δύναμη, διαφορετική από τις άλλες.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ σου λέει εσένα, πως τέτοια αριστερά θέλουμε εμείς, μπορεί να με ρωτήσετε. Κανείς απαντώ. Απλά θέλω να ξέρω τι πρέπει να κάνω, επειδή θέλω να παραμείνω αριστερός, και κυρίως γιατί πρέπει να κάνω αυτό που λέτε εσείς. Η αριστερά εξάλλου δεν είναι θρησκεία, για να παίρνω μέρος σε λειτουργίες και κηρύγματα από τα νιάτα μου ως τα γεράματά μου, άλλο αν κάποιοι την κατάντησαν σε κάτι τέτοιο. Η απάντηση και σε μένα και σε όσους διαφωνούν με αυτά που λέω, είναι στην κοινωνία. Και αν δεν ρωτήσεις, αν δεν δοκιμάσεις, δεν θα την λάβεις ποτέ.

Χρήστου Δημήτρης απο την κυριακάτικη Αυγή 28/6/09