Θεολόγου Παλαιολόγος έργα μιας ζωής

Στο Βόλο ζει και δημιουργεί ένας γνωστός και πολύ σημαντικός ζωγράφος. Είναι ο θείος μου (αδελφός του πατέρα μου) Παλαιολόγος Θεολόγου. Μια έκθεση στο Βόλο για τα 45 χρόνια δημιουργίας το 2007 και ένα πλούσιο φωτογραφικό υλικό στάθηκαν αφορμή το μπλοκάκι μου να δημιουργήσει το πρώτο video για να τιμήσει αυτό το μεγάλο καλλιτέχνη. Το επένδυσα με ένα τραγούδι που άκουσα για πρώτη φορά στο σπίτι του, την εποχή που ανακαλύπταμε τον Μίκη Θεοδωράκη και το Τάσο Λειβαδίτη.

Γεννημένος το 1930 ο Παλαιολόγος Θεολόγου έχει τη δική του γραφή και το έργο του όντας αντανάκλαση της πραγματικότητας που βιώνει κατορθώνει να είναι πάντα στο πνεύμα των καιρών. Η ζωή του και το έργο του είναι άρρηκτα δεμένα με τους αγώνες της αριστεράς για μια καλύτερη ζωή, πέρασε δύσκολα χρόνια με φυλακές και εξορίες γεγονότα που αποτυπώθηκαν ανάγλυφα στα έργα του.

Η μέχρι τώρα δουλειά του διακρίνεται από μια συνεχή εναλλαγή που οριοθετεί την πορεία του προς την ωριμότητα που ο ίδιος ωστόσο αρνείται σαν σκοπό της δημιουργίας του και προτιμά να παραμένει πάντα «νέος» που είναι και ίδιον του πραγματικού καλλιτέχνη….

Αν και αυτοδίδακτος, το έργο του έχει καλλιτεχνική εγκυρότητα και πρωτοτυπία προδίδοντας έναν καλλιτέχνη με ευαισθησίες και ιδιαίτερες γνώσεις. Η παρουσία του στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας είναι εντυπωσιακή και η κριτική είδε σ΄ αυτόν έναν καλλιτέχνη με βιωματικές εμπειρίες που τις εκφράζει με ποιητικό τρόπο.

Ξεκίνησε να εκθέτει το 1960 σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις ενώ η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε το 1965 στο Βόλο από τους «Φιλότεχνους Βόλου». Την ίδια χρονιά παίρνει το πρώτο βραβείο αφίσας Πανθεσσαλικής Έκθεσης. Το 1966 πραγματοποιεί ατομική έκθεση στη Δημοτική Πινακοθήκη Βόλου. Τα έργα του εκείνης της περιόδου έρχονται να ταράξουν τις κεκτημένες αισθητικές αντιλήψεις τόσο στα πλαίσια της τέχνης όσο και της ιδεολογίας. Μόνο ο Κίτσος Μακρής είχε τη διορατικότητα και το θάρρος να αναφωνήσει τότε σε άρθρο του στον τοπικό τύπο «επιτέλους ένας ζωγράφος!».

Η ταραγμένη περίοδος της απριλιανής δικτατορίας θα προκαλέσει μια σειρά από πίνακες αφαιρετικού χαρακτήρα με έντονα λαμπερά χρώματα και παράξενα γεωμετρικά σχήματα, κύκλους κεραίες και φωτεινές οθόνες που σχολιάζουν ζωγραφικά τα νέα τεχνολογικά μέσα μαζικής (από)πληροφόρησης των ανθρώπων.

Ακολουθούν μια σειρά μεγάλου σχήματος έργων με τολμηρή σύνθεση των οποίων τα αποτελέσματα θα φανούν στα επόμενα χρόνια της δεκαετίας του 70.

Το 1980 πετυχαίνει το πέρασμα σε μια άκρως αφαιρετική, «μεταφυσική» ζωγραφική που έχει συγκεκριμένη «φυσική» αφετηρία το τοπίο, τις πλατιές εκτάσεις γης, τους ατέλειωτους ανοιχτούς ορίζοντες, τον «κόσμο».

Ο καλλιτέχνης έχει αρχίσει έναν μακρύ διάλογο με τη φύση όμως μέσα από τη ποιητική του τοπίου παύει να αντιγράφει και να αναπλάθει αλλά δίνει τη δική του εικόνα και ενεργώντας αφαιρετικά την κάνει φανταστική, φαντασμαγορική και απελευθερωτική. Χρησιμοποιεί πλέον το λευκό χρώμα που όμως είναι το λευκό του άπειρου, της χαράς και της ελευθερίας ή το λευκό του ψυχρού, του νεκρωμένου, του χωρίς ζωή…

Θα κλείσω αφιερώνοντας σε αυτό το μεγάλο καλιτέχνη μερικά στιχάκια του Τάσου Λειβαδίτη που του ταιριάζουν.

Μεγάλα ηλιοβασιλέματα του άφησαν τόση λάμψη στα μάτια
που η γλώσσα του είναι άχρηστη

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει……..

Ευχαριστώ τον Παναγιώτη Θ. για την καθοριστική συμβολή
στην παρουσίαση αυτή.

Δημήτρης Θ.